Bregtje van der Haak is documentairemaker en journalist. Sinds 1998 regisseert zij documentaires over de veranderende wereld. Projecten van haar hand zijn: Lagos Wide & Close (2005), Saudi Solutions (2006), Satellite Queens (2007 en 2017), Grand Paris: the president and the architects (2009), Aftermath of a Crisis (2011), DNA Dreams (2013), Digital Amnesia (2014), Access to Africa (2015), Offline is the New Luxury (2017) en de speelfilm Ubiquity (2018).

Van der Haak levert regelmatig bijdragen aan VPRO Tegenlicht. Daarnaast is ze creative director van verschillende transmedia producties waaronder Urban Century (2009), Aftermath Project (2010) en de White Spots app (2016, met Richard Vijgen). Ze was betrokken als curator bij Manifesta12 (Palermo), bestuurslid van het Prins Claus Fonds, bestuurslid van de stichting Erasmusprijs en lid van de jury van de Architectuur Biënnale Venetië. Ook was ze als gastprofessor verbonden aan de School of Creative Media, City University (Hong Kong) en als gastonderzoeker aan de USC Annenberg School of Communication and Journalism (Los Angeles), het Sandberg Instituut (Amsterdam) en de Werkplaats Typografie (Arnhem).

Danilo Correale is een kunstenaar en onderzoeker die de temporele en lichamelijke relaties van arbeid-vrije tijd en slaap analyseert. Zijn werk was te zien op tal van groepstentoonstellingen waaronder de Istanbul Design Biennial (2018); BEMIS, Omaha, VS; RIBOCA, de Riga Biennale; BAK, Utrecht; Wien Biennial (2017); Rome Quadriennale; Palazzo delle Esposizioni; Artium Museum, Spain (2016), Ennesima; Trienniale di Milano (2015); Kiev Biennial (2015); Museion, Bolzano (2015); Performare una collezione, Madre; Museum Napels (2014), Steirischer herbst, Graz (2013); Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Turijn (2012); Manifesta 8 in Murcia/Cartagena (2010); Moscow Biennial (2010) en de Istanbul Biennial (2009).

Recente solotentoonstellingen van Correale waren Diranno Che Li ho Uccisi Io, Careof, Milaan (2018), At Work’s End, Art in General in NY (2017), Tales of Exhaustion, La Loge, Brussel (2016); The Missing hour. Rhythms and Algorithms in Raucci/Santamaria, Napels (2015); The Warp and the Weft, Peep-Hole, Milaan (2012); Pareto Optimality, Supportico Lopez, Berlijn (2011) en Entrèe, Bergen (2011). Correale is de oprichter van de Decelerationist Reader en publiceerde onlangs They Will Say I Killed Them, NERO publications, Rome Reverie; On The Liberation From Work, New York (2018); The Game - A three sided football match, FeC, Fabriano (2014) en No More Sleep No More, Archive Books Berlin (2015).

De Master in Social Design aan de Design Academy Eindhoven is een laboratorium voor onderzoek naar nieuwe rollen, contexten en benaderingen van design in een veranderende maatschappij. De opleiding is zelfkritisch, reflectief en gericht op samenwerking en houdt zich bezig met de dynamische interacties tussen mensen en de complexiteit van systemen in de breedste zin van het woord, in steeds veranderende contexten. Met bijdragen van: Alice Bardou, Charly Blödel, Bianca Carague, Roberta Di Cosmo, Coline Declef, Charlelie Flamant, Giulio Fuzzi, Jan-Micha Gamer, Anna Klara Iversen, Anna Jakob, Liana Kuyumcuyan, Coltrane Mcdowell, Matilde Patuelli, Victoria Plasteig, Marta Rioz Piza, Elsa Rambaut, Sam Shamsher, Alina Natalia Słup en Adi Ticho.

Leanne Wijnsma ontwerpt voor het instinct. Met geurexperimenten en onderzoeken onder de grond bevraagt zij de relatie tussen vrijheid en technologie. De intuïtieve aard van haar werk leent zich voor onderzoek naar menselijk bewustzijn en de impact van nieuwe technologieën op individueel en collectief gedrag. Wijnsma kijkt naar de werking van het instinct door het creëren van zintuiglijke ervaringen, hierbij vertrouwend op de inherente waarheid en vrijheid van geest die het instinct oproept. Leanne Wijnsma behaalde haar Masters in Visual Strategies aan het Sandberg Instituut in Amsterdam (2013). Haar werk was te zien in het Science Museum (London), Transmediale (Berlijn), Biennale Interieur (Kortrijk) en de Beijng Design Week. Wijnsma doceert Communicatie & Multimedia Design aan de University of Applied Sciences in Utrecht. Ze won de Award for Creative Technology (2017), was een van de finalisten van de Art&Olfaction Award (2017) en Future Emerging Art and Technology associate (2016). Ze ontving een e-culture grant van het Mediafonds voor het onderzoek naar en de ontwikkeling van The Smell of Data, in samenwerking met filmmaker Froukje Tan.

Lucy McRae’s werk wordt gekenmerkt door haar fascinatie voor toekomst, technologie en Humanisme. McRae streeft naar een verandering in de wijze waarop wij voorstellingen maken van de menselijke conditie op een manier die relevant is voor de maatschappij. Daarbij daagt ze de verwachtingen uit die de toeschouwer heeft over zichzelf. Haar films en installaties plaatsen het menselijk lichaam in complexe, futuristische scenario's waarbij de grenzen vervagen tussen natuur en kunstmatigheid. Met fictie als kritisch element in het creatieve proces, onderzoekt McRae wie we zijn en waar we op afstevenen. Hierbij gebruikt zij storytelling om vorm en stimulans te geven aan de verbeeldingskracht van het publiek. Haar kunstwerken spelen met de grenzen van schoonheid, biotechnologie en ruimtevaart. Voelbaar tot in de onderbuik, suggereren ze wat de toekomst voor ons in petto zou kunnen hebben.

McRae's sculpturen, films, fotografie en installaties worden over de hele wereld getoond. Haar werk ontving lovende internationale kritieken en was te zien in het Londense Science Museum, Centre Pompidou en op de Biënnale van Venetië. Opgeleid in klassiek ballet en interieurontwerp weet zij wetenschappelijke doorbraken op het gebied van gezondheid en het menselijk lichaam te combineren met fictieve ruimtelijke voorstellingen. McRae's kunstwerken werden ontwikkeld in samenwerking met toonaangevende instituten waaronder NASA, MIT en Ars Electronica.

Melvin Moti produceerde diverse films, kunstenaarspublicaties, objecten en tekeningen die getoond werden in internationale tentoonstellingen zoals de Biënnale van Venetië (2013) en de Yokohama Triënnale (2014). Solotentoonstellingen van Moti waren te zien in Art Sonje, Seoul (2017); Mori Art Museum, Tokyo (2014); EMPAC, New York (2014); Pavilion, Leeds (2013); Kunsthalle Lissabon (2012); The National Museum of Scotland, Edinburgh (2012); Mudam, Luxembourg (2011), Wiels, Brussel (2010), The Museum of Modern Art, Frankfurt (2008) en het Stedelijk Museum Amsterdam (2007).

Ramon Amaro is lector aan het Department of Visual Cultures van Goldsmiths, University of London en onderzoeker op het gebied van machine learning, filosofie van wiskunde, zwarte ontologie en filosofie. Amaro promoveerde in filosofie aan Goldsmiths, University of London, behaalde een Master in Sociological Research aan de University of Essex en een Bachelor in Mechanical Engineering aan de Universiteit van Michigan, Ann Arbor. Hij was eerder verbonden als fellow aan Het Nieuwe Instituut en gastdocent aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (KABK).

Richard Vijgen is een onafhankelijk ontwerper en programmeur. In 2009 begon hij Studio Richard Vijgen, een ontwerpbureau voor hedendaagse informatiecultuur. Vijgen onderzoekt nieuwe strategieën om big stories in big data te vinden. Hoewel zijn werk diep geworteld is in het digitale domein, zoekt hij altijd de verbinding met fysieke en sociale ruimtes. Zijn ontwerpen, interactieve installaties en visualisaties variëren in schaal, van microscopisch kleine projecten tot architectonische constellaties.

Vijgen doceert Information Design and Information Spaces aan de ArtEZ hogeschool voor de kunsten. Zijn werk was te zien bij Ars Electronica, ZKM; Vitra Design Museum; Los Angeles County Museum of Art; STRP Biennale en Manifesta 12. Vijgens werk werd onderscheiden door de Dutch Design Award, European Design Awards and Ars Electronica.

De Academie voor Stadsastronauten onderzoekt hoe aardbewoners kunnen leren leven als ruimtevaarders; met uitzicht op de sterren en inzicht in de kwetsbaarheid van onze planeet. Omdat we behalve gejaagde stedelingen ook kosmonauten zijn, cirkelend om een ster in de uitgestrekte duisternis. De Academie verzorgt nachtwandelingen, lezingen en workshops en komt in het najaar van 2018 met een eigen podcast. Leidraad van de academie is het overzichtseffect dat optreedt bij een groot aantal astronauten die vanuit de ruimte naar de aarde kijken. Veel van hen ervaren een overweldigend gevoel van verbondenheid met en verantwoordelijkheid voor onze aarde. De Academie voor Stadsastronauten is een multisciplinair project opgericht door schrijfster en theatermaker Marjolijn van Heemstra en toekomstbureau Monnik.